خدایا دلتنگم. . .

کودکی ام گم شده
هرکسی اونو پیدا کرد..سهمی از معصومیت کودکانه اش مژدگانی برای اون
ولی الان ...
الان که جوونیم تو پیاده روهای شلوغ بی کسی دست فروشی میکنه
شونه هاشو خوب میبرند اما هق هق اش رو نه..
خدایا دلتنگتم...
دلتنگتر از هراونچه بودم..
سرتاپاسکوتم..
من دلتنگی ام رو ارمان احساسم و وجودم میکنم.
تنهای تنهام
که نه احساسی نه وجودی برا قبول کردن حقیقت داره ..
حالا من دلتنگم..
اماهنوز زنده ام که ای کاش نبودم.
من همون سنگ یخ زده ای ام که زیر هجوم سرد یخ پنهون شدم
اما انگار از همیشه زلالتر و قشنگتره...
اما تاکی؟
تا کی میتونم پنهون شم و از آفتاب فرار کنم؟
همون بهتر که از اول سنگ باشم که بخوام یه روزی با یخ زدن زلال شم.
خدایا چرامن؟
چراهمیشه باید زلال وپاک باشم و انقدر تا ذره ذره ی وجودم خرد بشه وبشکنه؟
دوست دارم اصلا نباشم.
دوست دارم بیام پیشه خودت
آره خدا..
نبودن از همه چی بهتره....
خدایا من فقط بعد از داشتنه تو خودم رو دارم و این حس مقدسم که تنهاییه..
مثل خودت تنها..
شاید بی کس باشم اما خودم همه کسه خودم میشوم...
من و خودم وتو و تنهایی هام...
تنهای تنها
تو این زمین خاکی میون ادم نماها که هیچی از آدمیت نمیدونن تنها هدفشون بخار گرم نفساشونه همینو بس...
ولی من هنوز هستم
من و یه خدای مهربون و دوست داشتنی
که یادش دلمو قرص میکنه..
اما در کنارش منو یه قلب خسته و شکسته..
یه دنیا تردید..
یه اسمون بی کران....
یه جاده ی بی انتها
و نم بارون که جسم خسته ام رو نوازش میده...
چه سخته تو جمع بودن ولی گوشه ای تنها نشستن..
به چشم دیگران کوه بودن اما اهسته تو خودت شکستن...
آی آدما؟
با شمام؟
من همینم..
میفهمین؟
تنهای تنها
بی هیچ همسفری
با پایی خسته و با یک دنیا خیال خام پیمودن ....
و این منم که تو حسرت به پایان رسیدن زنده ام...
همین